Omdat ik nog altijd de stille wens heb om zelf een B&B te beginnen en bovendien in zekere mate lijd aan beroepsdeformatie zoomde ik maar al te graag in op de hospitality skills van de hoofdrolspelers. Dat bleek nog niet zo eenvoudig want de meesten van hun gasten werden buiten beeld gehouden. Of ze waren er niet, dat kan ook. Bij Leendert in de Ardennen heb ik geen gast gezien. Ik begrijp dat, want Ardennen zijn somber en wakkeren depressieve gevoelens aan. Voor geen goud zou ik daar een nachtje boeken. Bovendien, de kans dat je zijn hond tussen je lakens vind is te groot en het eten stond me ook niet aan. Veel mislukte baksels en kleffe glanskaas als ontbijt. Naar Martijn in Thailand ga ik ook niet. Ik las ergens de kamerprijs - 17 Euro per nacht - en dan weet je genoeg. Zoals een van de geselecteerde vrouwen terecht opmerkte: de kamers lijken op een gevangenis. Inderdaad, het enige wat ontbrak waren de tralies. En dan dat eten. Vlieg je 10000 kilometer naar een exotisch oord om vervolgens te bivakkeren in frituurlucht van frikandellen en kaassoufflés terwijl het clublied van Feyenoord uit de speakers schalt. Wat bezielt een mens om daar heen te gaan? Boek dan een gezellige B&B in Rotterdam op loopafstand van de FEBO. De zelfvoorzienende B&B van Bram in Zweden sla ik ook over. Resoluut. De kans dat je daar schurft oploopt is aanzienlijk gezien het feit dat de lakens in een zelf gefabriceerde tobbe uit de tijd van de jagers en verzamelaars gewassen worden. Als ze überhaupt gewassen worden. Bij het eten heb ik een paar keer het beeld stilgezet. Wat lag daar op hun bord? Ik heb het niet kunnen ontcijferen. Aardappelen met gekookt onkruid van eigen pluk? Een nachtje bij boy Joy wordt ‘m ook niet, hij is verhuisd, bergafwaarts. Bovendien weet ik een veel beter adres in Malaga. En nee, in het van god en alles verlaten dorp van Petri boek ik ook geen kamer. Ik kom ’s ochtends zelf moeizaam op gang dus lijkt een gastvrouw met ochtendhumeur mij geen al te beste match.
Vergeet ik bijna nog het spiri-centrum van Walter in Frankrijk. Daar hoef ik ook niet heen. Na 35 afleveringen B&B meer zonder dan vol liefde, ben ik door het vele lachen volledig geheald en compleet in balans. En ja, dat komt ook door een schreeuwsessie. Ik visualiseerde wat mensen die ik voorgoed naar die B&B in Thailand verwens en schreeuwde zo hard als ik kon. Even later ging de bel. De buurman. Of alles wel goed met mij was. Ik knikte en vertelde waar ik naar keek. Daarna knikte hij. Begripvol.
Blijven over: de B&B’s van Marian in Portugal en Debbie (met Paul) in Spanje. Deze dames stralen een en al hospitality uit en bij hen zag ik wél gasten. Maar al zou ik willen, een kamertje boeken wordt een strijd. Het programma is the talk of the town, een hit dus. Alle B&B’s zijn tot in lengte van jaren ramvol geboekt. Want zo gaat dat. Bekend maakt bemind. Als je wint heb je vrienden, rijen dik, echte vrienden, als je wint, nooit meer eenzaam, zolang je wint… tralala et cetera. Herman Brood en Henny Vrienten wisten daar alles van.
En toen kwam de onvermijdelijke laatste aflevering, de reünie. Ik informeerde de buurman. Want de vriendin met de aanstekelijke lach kwam kijken om samen nog één keer met onze ogen te rollen en te bulderen van het lachen. Van tevoren appte zij ‘het leven is mooi’ en stuurde daarna een foto van een zwart gat.
Marianne Kuiper
Eigenaar Efficient Hotel Partner & Music Meeting Lounge
Intermediair op het gebied van het zoeken en boeken van de perfecte locatie
Meer blogs lezen? www.efficienthotelpartner.nl
